Reizen naar Noord-Amerika (ik noem het vanaf nu Amerika) met een assistentiehond is werkelijk een verademing. Ik ken geen land waar ze zo goed geïnformeerd zijn en zo tolerant tegenover assistentiehonden. Natuurlijk zullen er ook uitzonderingen zijn; dat weet ik omdat ik ze online gelezen heb. Maar ik heb zelf nog nagenoeg geen slechte ervaringen gehad. En dat is fijn.
Hulpverleners, zoals brandweermensen, militairen en verplegend personeel, genieten veel aanzien in Amerika. Als je in één van deze beroepen werkt of gewerkt hebt, dan hebben Amerikanen daar bewondering voor. Er zijn in Amerika veel oud-militairen die kampen met PTSS en hiervoor vaak een assistentiehond hebben om hen te ondersteunen. Dit maakt dat er een goede bekendheid is over en met assistentiehonden en daardoor is het ook veel gemakkelijker om in dit land te kunnen reizen met een assistentiehond.
Vluchten naar Amerika duren minimaal een kleine acht uur. Ik wil niet dat Sophie aan boord van het vliegtuig iets moet doen, dus zorg ik ervoor dat ze ruim van te voren een maaltijd heeft gehad, denk aan 4-6 uur. Dat geeft haar voldoende tijd om het eten te laten verteren en vóór vertrek nog een laatste keer haar behoeftes te kunnen doen.
Sophie is getraind om alles op te houden. Op de een of andere manier heeft ze sinds de eerste keer dat ze vliegt, door dat ze niets kan doen aan boord van het vliegtuig. Ze wil tijdens een vlucht doorgaans weinig tot niets drinken en ook eten neemt ze minimaal. Mocht er toch nood aan de man zijn, dan heb ik in ieder geval spullen bij me om het op te ruimen.
Op grotere luchthavens in Amerika zijn hondentoiletten, of Pet relief areas zoals ze in het Engels genoemd worden. Je moet je hier niet al teveel van voorstellen; het zijn doorgaans kleine ruimtes waar een metalen bak met kunstgras en sproeiers instaan. Maar het is beter dan niets als je op doorreis bent en je wilt je hond zijn behoeftes laten doen. Sophie houdt er niet van en doet er vaker niet dan wel een plasje. Ik probeer altijd buiten de lichthaven een stukje groen te vinden als dit mogelijk is.
Zoals gezegd is Amerika een land waar ze goed bekend zijn met assistentiehonden. Als je met je assistentiehond reist, is men gerechtigd twee vragen te stellen:
Je hoeft op de tweede vraag niet uitgebreid antwoord te geven en geen uitleg te geven over je handicap.
Ik ben tot nu toe op twee locaties geweest met Sophie: in New York City and in Florida. Ik heb ervaren dat New York City echt wel anders is dan Florida. Je kunt prima uit de voeten met je assistentiehond in New York City. Ik heb alleen wel gemerkt dat het belangrijk is vooraf aan te geven dat je assistentiehond mee komt. Zeker in restaurants/ Die zijn doorgaans niet heel groot en dan is het fijn als je een tafel hebt waar je hond rustig kan liggen. Vermeld het dus bij je reservering.
Bij alle andere activiteiten die we gedaan hebben en het hotel waar we verbleven was er geen enkel probleem.
In Florida is het anders. Daar is iedereen sowieso een stuk relaxter, meer ontspannen, tenminste waar wij zaten; aan de westkust, in Cape Coral. Tijdens ons verblijf daar ben ik, op één keer na, niet tegen een beperking aangelopen. Ik heb zelfs een aantal keer niet eens vooraf gemeld dat ze meekwam. De enige keer dat Sophie niet meekon was bij een boottocht in de Everglades om alligators te zien. Maar goed, daarvan kun je je sowieso afvragen hoe leuk dat voor Sophie geweest zou zijn. De boot raast namelijk met een rotvaart en veel geluid door het water. Dat hebben we dus maar niet gedaan en daar ben ik blij om.
Mijn ervaringen in Amerika zijn dus positief.
Deel dit bericht
Categorieën
© Hello this is me
Bedankt voor je aanmelding.
Ik wens je veel leesplezier toe!
Hartelijke groet,
