Voorbereiding is essentieel als je reist met een assistentiehond. Ieder land gaat anders om met assistentiehonden. Dus wil je niet voor verrassingen komen te staan, dan is het goed je verdiepen in een aantal zaken vóór je vertrek. Om de mate van stress zoveel mogelijk te reduceren, zorg ik altijd dat ik goed geïnformeerd ben en iedereen ter plaatse op de hoogte gebracht heb dat mijn assistentiehond Sophie meekomt.
Bij iedere trip die ik met Sophie maak naar het buitenland, begin ik altijd met de voorbereiding op internet. Wat is de wetgeving met betrekking tot assistentiehonden in het land waar ik naar toe reis. Is men bekend met het begrip assistentiehond? Zijn er organisaties in het land die zich bezig houden met assistentiehonden: kortom weet men wat een assistentiehond is en hoe er mee om te gaan.
In principe is het uitgangspunt dat iemand met een (niet-visuele) handicap niet gediscrimineerd mag worden. In veel landen, en zeker Westerse landen, is dit doorgaans in de wet vastgelegd. Een assistentiehond is een verlengstuk; je kunt het vergelijken met een rolstoel of een paar krukken. De persoon met de handicap kan niet zonder de hond. Toch is het goed om altijd vooraf te checken of dit in de wet van het desbetreffende land is vastgelegd. Dit maakt het namelijk een stuk makkelijker. Het is niet iets dat ik direct gebruik, maar als men moeilijk doet en zegt dat Sophie niet welkom is, dan informeer ik ze wel over de wetgeving. En dan merk ik dat ze bijdraaien. De realiteit is helaas zo dat onbekend onbemind maakt: in veel landen zijn assistentiehonden niet de standaard. Zelfs in Nederland merk ik nog met enige regelmaat dat men niet op de hoogte is van de wetgeving.
In principe mag een hotel of appartement je assistentiehond niet weigeren, omdat ze daarmee discrimineren, en dat is in de meeste landen verboden. Toch is het mij in het verleden regelmatig overkomen dat ik, in eerste instantie, een negatieve reactie kreeg als ik aangaf dat ik een assistentiehond heb en een reservering wilde maken. Om dit te voorkomen pak ik het tegenwoordig anders aan.
Ik informeer bij de accommodatie eerst of er een kamer beschikbaar is in de periode dat ik wil komen. Zodra ik een bevestiging ontvangen heb, stuur ik een e-mail waarin ik aangeef dat ik met een assistentiehond reis en dat het noodzakelijk is dat ze meekomt. In deze e-mail geef ik ook informatie over Sophie (dat ze gecertificeerd is, getraind, de grootte, het ras, etc.), zodat ze ter plaatse weten wat ze kunnen verwachten. Een foto meesturen helpt ook, heb ik gemerkt.
Doorgaans is dit voldoende. Mocht je toch nog weerstand krijgen, dan kun je alsnog informatie sturen over de wetgeving in het land. Vaak weet men eenvoudig niet wat de regels zijn met betrekking tot assistentiehonden. Het is dus niet altijd perse onwil, maar vaker een geval van onkunde.
TIP Ik heb een standaard tekst opgesteld die ik gebruik bij het boeken van allerhande zaken; deze vertaal ik in de taal van het land waar ik naar toe reis. Zo hoef ik niet iedere keer opnieuw iets op te stellen; is wel zo makkelijk.
Zo kan ik snel schakelen als er informatie gevraagd wordt. Ik gebruik de tekst bij het boeken van accommodaties, maar ook andere zaken als musea, restaurants, natuurparken etc.
Net zoals je voor jezelf je paspoort of identiteitskaart meeneemt als je naar het buitenland gaat, is het ook essentieel dat je het paspoort van je assistentiehond meeneemt. Daarnaast heb ik de ID pas van Sophie altijd bij me, zodat ik kan aantonen dat ze een assistentiehond is. Verder heb ik een brief in het Engels van mijn specialist waarop staat dat ik een assistentiehond heb.
Omdat wij regelmatig reizen heb ik een lijstje gemaakt met alles wat standaard meegaat op reis voor Sophie. Scheelt me een hoop tijd. Daarnaast heb ik een aantal dingen in een tas zitten die ik zo mee kan nemen, zoals poepzakjes, een borstel, een tekentang, een eerste hulp setje, een dekentje om op te liggen, een extra riem en halsband en handdoek. Mocht je het water opgaan, denk dan ook aan een zwemvest. En schoentjes zijn handig voor gebieden waar het erg koud is of juist heel warm, zodat de pootjes niet bevriezen of verbranden.En ik heb altijd gehoorbescherming bij me. Ik weet immers nooit of we iets gaan doen dat veel geluid oplevert en het laatste dat ik wil is dat het gehoor van Sophie beschadigd raakt.
Dit zijn zo’n beetje de vaste dingen die ik altijd doe voordat we reizen. En afhankelijk van waar we waar naar toe gaan, kunnen daar nog extra voorbereidingen bijkomen.
Heb je vragen? Neem dan contact op: ik help je graag.
Deel dit bericht
Categorieën
© Hello this is me
Bedankt voor je aanmelding.
Ik wens je veel leesplezier toe!
Hartelijke groet,
