Vorig jaar werd een nachtmerrie werkelijkheid. Dat wat ik zo gehoopt had dat niét zou gebeuren, gebeurde: Sophie bleek niet gezond te zijn.
Mijn vorige hond had jarenlang gezondheidsproblemen. Ik heb haar altijd met veel liefde verzorgd en ervoor gezorgd dat ze zo min mogelijk last had van haar ongemakken. Dit hield in dat ik wekelijks met haar naar de fysiotherapeut ging, haar in de laatste jaren van haar leven veel in een karretje rondreed (waar ik haar minimaal 12 keer per dag in en uit tilde en dat is best pittig om een hond van 25 kilo te tillen als je zelf ook gezondheidsklachten hebt) en probeerde haar voeding zo goed mogelijk af te stemmen op haar klachten. Maar dat viel allemaal in het niet bij de geestelijke belasting die haar gezondheidsklachten met zich meebrachten. Ik heb me zo vaak én zoveel zorgen gemaakt, intens verdrietig gevoeld, emotioneel uitgeput wanneer ze weer in haar voorjaarsdepressie zat. Dát was de grootste uitdaging. Mijn hond zien lijden, ook al had ze een heel fijn leven en was ze grotendeels blij, vond ik erg moeilijk.
Daarom was mijn grootste wens toen er een nieuwe hond in mijn leven kwam, dat ze gezond zou zijn. Dit keer had ik bewust voor een ander ras gekozen, een Goldendoodle: een ras dat, hoopte ik, sterker is. Helaas! Mijn wens is niet uitgekomen. Sophie blijkt ook niet gezond te zijn.
Vorige zomer liep ze ineens mank. In eerste instantie dacht ik dat dit kwam omdat ik haar veel had laten rennen en in een rugzak gedragen had. Dus hebben we een paar dagen rustig aangedaan. Dat hielp. Ze liep weer normaal. Maar nadat we weer op de zandvlakte geweest waren, vlakbij ons huis, liep ze opnieuw mank. Weer een paar dagen rustig aan gedaan, maar deze keer ging het niet weg; ze bleef mank lopen.
Omdat er een trip gepland stond naar Italië en het de bedoeling was dat we daar toch wel wat wandelingen zouden gaan maken, besloot ik uit voorzorg toch maar even langs de fysio te gaan. Misschien kon zij achterhalen wat het probleem was en nog tips geven. Dat bezoek verraste me enorm. Het bleek dat Sophie veel spanning had in haar nek, beide schouders en ellebogen en dat er een verdikking in één elleboog zat waar mogelijk vocht in zat. Verder bleek ze ook nog veel spanning en stijfheid in haar onderrug te hebben. Dit had ik niet aan zien komen. Voor mij was Sophie een gezonde, fitte hond. Ik was dan ook behoorlijk ontdaan toen we de deur uit gingen.
Omdat ik meer duidelijkheid wilde en niets wilde riskeren tijdens onze trip in Italië, ben ik de volgende dag direct naar mijn dierenarts gegaan. Nadat hij haar nogmaals onderzocht had, kwam hij tot de conclusie dat het verstandig was om een scan te laten maken, zodat we dingen uit konden sluiten. Ze kreeg pijnstillers voor tijdens de trip en die maandag, na thuiskomst, zijn we naar een orthopedisch dierenarts gegaan om de scan te laten maken. Ze liep inmiddels niet meer mank, dus even heb ik getwijfeld of het wel zinvol was, maar uiteindelijk heb ik toch besloten te gaan. Voor de zekerheid.
Het laten maken van de scan vond ik al erg stressvol. Mijn vorige hond heeft ooit een hartstilstand gehad tijdens een ingreep, omdat de toenmalige dierenarts de verkeerde hoeveelheid narcosemiddel toegediend had. Gelukkig hebben ze haar toen kunnen reanimeren, maar die ervaring heeft een behoorlijk diepe angst achtergelaten. Om de scan te kunnen maken, moest Sophie onder narcose.
Ik zat met tranen en veel spanning in de wachtkamer te wachten. Mijn angst bleek niet ongegrond. Gelukkig had de dierenarts mijn zorgen serieus genomen en Sophie aan de hartbewaking gelegd terwijl hij de scan maakte. Sophie bleek een extreem trage hartslag gehad te hebben. Als ze niet aan de hartbewaking had gelegen, dan hadden ze dit met het blote oog niet kunnen waarnemen en dus niet tijdig kunnen reageren. Sophie kwam gelukkig goed bij uit de narcose.
Maar het nieuws dat de scan opleverde was en is voor mij zeer schokkend: Sophie heeft verkalking in de tussenwervelschijven van een aantal nek- en borstwervels. En dat terwijl ze pas drie jaar oud is. Dat is op z’n zachtst gezegd opmerkelijk voor een hond van die leeftijd.
En er is geen oplossing, geen remedie om dit te verhelpen. In het slechtste geval krijgt ze in de toekomst een hernia, in het gunstigste geval kan de verkalking verdwijnen. En daar zitten allerlei gradaties tussenin.
Ik had echt wel even tijd nodig om dit nieuws te verwerken. De eerste dagen verkeerde ik in een rouwstemming. Sophie, zoals ze in mijn hoofd bestond, was er niet meer. Ze was niet langer de gezonde, fitte hond, maar een hond met serieuze mankementen. En dat was pittig; zowel voor mij, omdat ik een ander beeld van Sophie had, als voor Sophie, omdat zij (waarschijnlijk al veel langer) met pijn rondloopt. Nadat het nieuws enigszins ingedaald was, kwam ik gelukkig weer in de actiemodus. Met de dierenarts heb ik besproken wat ik kan doen om de situatie in ieder geval niet te verergeren. Dit houdt in: niet meer achter een bal aan rennen, zandvlaktes vermijden en zo veel mogelijk voorkomen dat ze van hoogtes afspringt (trappen, de bank, het bed), omdat neerwaartse druk op de wervels niet goed is. Gelukkig had ik al een goed tuig, dat niet om haar nek zit, maar om haar borst, zodat de wervels in het hals en borstgebied niet extra belast worden. Verder brengen we regelmatig een bezoek aan de fysio/osteopaat, die ervoor zorgt dat de spanning niet onnodig oploopt.
Zo houd ik dus vinger aan de pols. Dat is alles wat ik kan doen. En hopen dat het niet erger wordt. We zijn inmiddels een half jaar verder. En ik kan zeggen dat ik, gek genoeg misschien, het vertrouwen heb dat het goed komt: dat de verkalking niet erger wordt, maar misschien zelfs wel minder. Ik weet dit natuurlijk niet met zekerheid, omdat ik geen nieuwe scan heb laten maken. Maar ik heb er vertrouwen in. Ik heb veel dingen, die de verkalking kunnen verergeren, aangepast of geëlimineerd. Dus in theorie zou het dan beter moeten gaan, of in ieder geval stabiliseren. En daar vertrouw ik op.
Achteraf gezien ben ik zo blij dat Sophie vorig jaar mank is gaan lopen. Had ze dat niet gedaan, dan was de kans groot geweest dat ze over een aantal jaren een acute hernia had gehad, met alle gevolgen van dien. En dan was de schade vele malen groter geweest, zowel fysiek als emotioneel.
Ja, we hebben dingen aan moeten passen. En sommige leuke dingen waar ze heel blij van werd, kunnen niet meer. Maar daar zijn andere dingen voor in de plaats gekomen. Zo doen we tegenwoordig meer speurspelletjes, zodat ze haar neus goed kan gebruiken en mentaal uitgedaagd wordt. En masseer ik haar vaker, om ervoor te zorgen dat ze lekker soepel in haar vel zit. Daarnaast houd ik haar gedrag meer in de gaten. Wat laat ze me zien? Wat kan ik doen om haar leven zo fijn mogelijk te maken? Ik heb dus nóg meer oog voor haar en ik heb de indruk dat daarmee zowel haar fysieke als mentale gezondheid beter is dan vóór dit alles gebeurde.
Deel dit bericht
Categorieën
© Hello this is me
Bedankt voor je aanmelding.
Ik wens je veel leesplezier toe!
Hartelijke groet,
