Iedereen praat altijd over nachtmerries. En geloof me, die heb ik ook. Over vroeger, maar vaak zijn ze ook gerelateerd aan dingen die nu in mijn leven spelen. Dat is niet fijn. Maar nog altijd minder schokkend dan het hebben van nachtmerries door PTSS aan vroeger. Alleen vinden die nachtmerries bij mij dus niet ’s nachts plaats, maar overdag. Daarom noem ik ze dagmerries. De dagmerries hebben een veel grotere impact op mij.
Dagmerries zijn de momenten waarop ik dingen herbeleef van vroeger, of getriggerd word door mijn omgeving en terugga naar gevoelens, gedachten of ervaringen van vroeger. De trigger kan van alles zijn: als iemand zich op een bepaalde manier gedraagt, een geur die mijn neus binnendringt, een oogopslag van iemand die mij aankijkt, dingen die ik lees, ervaringen die iemand met mij deelt, een energie die iemand bij zich draagt. Maar ook plekken, geluiden en stemmen kunnen iets in beweging zetten. Eigenlijk kan ik het zo gek niet bedenken: er zijn zoveel dingen die een prikkel kunnen geven en me vervolgens in een achtbaan van emoties, fysieke sensaties en vernietigende gedachtes brengen. Ik noem ze dagmerries, omdat ze altijd overdag plaatsvinden.
Wat er gebeurt, wanneer ik een dagmerrie krijg, kan per keer verschillen; maar het is altijd een rollercoster van binnen. Soms klap ik dicht en sluit ik me letterlijk af. Ik voel dan als het ware de rolluiken naar beneden gaan. Alsof er een stop in mijn mond gestopt wordt en mijn adem ingedrukt. Maar het kan ook gebeuren dat ik een deken van verdriet over me heen krijg. De deken werkt verlammend, waardoor ik bijna niet meer kan ademen.
Óf ik raak volledig in paniek. In mijn hoofd lijkt het dan alsof er kortsluiting is. Ik kan niet meer nadenken, raak volledig overstuur en wil het liefst helemaal in mezelf kruipen en verdwijnen. Een variant hierop is dat ik de drang krijg met mijn hoofd tegen de muur te bonken of de haren uit mijn hoofd te trekken. Alles om het gevoel maar te stoppen.
Gelukkig doe ik dit niet, maar de aandrang alleen al is enorm overweldigend en uitputtend.
Er zijn zoveel dingen in mijn dagelijkse leven die me terugbrengen naar vroeger. Dit is vaak een eenzame strijd, want doorgaans zie je niets aan mijn buitenkant. Mensen zien een vrouw, in de bloei van haar leven, verzorgd, welbespraakt. Maar ze zien niet wat er achter mijn buitenkant schuilgaat. Dat komt ook omdat ik door de jaren heen meester geworden ben in het verbergen. Zeker voor mensen die mij niet goed kennen, kan ik heel goed doen alsof. Van binnen voelt het op deze momenten alsof ik keihard in mijn buik getrapt wordt; de pijn is intens en verkrampend.
En meestal overvalt het me op een onverwacht moment. Net als ik me lekker voel, goed in mijn vel zit en een topdag heb. Als een donderslag bij heldere hemel kan ik me dan plotseling heel erg angstig, alleen en eenzaam voelen, omdat ik het aan niemand echt goed uit kan leggen.
Triggers zijn er altijd en overal. Alleen al dat gegeven zorgt voor stress. Weten dat je ieder moment ontvoerd kunt worden naar de hel: vreselijk! Maar er is ook een aantal vaste dingen waarvan ik zeker weet dat ik er op aansla.
Alcohol
Mijn vader was alcoholist gedurende een groot deel van mijn jeugd. En dat heeft een enorme impact gehad. Als ik nu iemand dronken zie of zelfs aangeschoten, dan voel ik een enorme golf van afkeer. Gedraagt die persoon zich dan ook nog agressief, dan word ik bang.
Ik heb zo’n afkeer van alcohol gekregen door mijn vader dat ik niet drink. Ik heb een enorme hekel aan alcohol. Veel mensen in mijn omgeving weten de reden niet en denken dat ik gewoon niet van alcohol houd. Het heeft lang geduurd voordat ik openlijk vertelde dat mijn vader alcoholist was. Nog steeds vertel ik het vaker niét dan wel. Het is iets waar ik me lang voor geschaamd heb en ik wilde mijn vader niet in een kwaad daglicht zetten. Dus hield ik mijn mond. Totdat ik me realiseerde dat het niet mijn verhaal was: ik ben geen alcoholist. En ja, mijn vader was meer dan een alcoholist, maar hij was ook alcoholist. En het feit is, dat mij dat heel erg gevormd en beïnvloed heeft.
Muziek
Er zijn nummers die me doen denken aan de personen die mij getraumatiseerd hebben. Dan kan het zo maar zijn dat ik een liedje op de radio hoor en direct terug ben in een situatie van vroeger. Het ene moment ben ik vrolijk en is er niets aan de hand. En dan hoor ik het liedje of zelfs alleen maar de titel en whoooppss daar ga ik….terug de ellende in.
Een spiegel
Mijn broer en ik: we lijken op elkaar qua uiterlijk en voor mijn gevoel hebben we dezelfde ogen. Soms kan het gebeuren dat ik in de spiegel kijk en niet mezelf zie maar mijn broer. En dan schrik ik, voel ik angst en word ik soms misselijk.
Het voelt akelig als je in de spiegel kijkt en je niet je eigen ogen ziet, maar de ogen van iemand die je beschadigd heeft. En ik heb daar geen invloed op; ik weet niet wanneer het gebeurt als ik in een spiegel kijk. Het kan er elk moment zijn, en alleen al die wetenschap kost veel energie. Weten dat je niet zorgeloos in een spiegel kunt kijken.
Spanning
Soms kom ik ergens binnen en dan voel ik dat er een enorme spanning hangt, geen fijne vibe. Dat brengt me direct terug naar vroeger. Bij ons in huis was er altijd spanning, onophoudelijk. Ik moest vaak op mijn hoede zijn, kijken hoe de pet erbij stond en proberen in te schatten wat ik kon verwachten. Dat is dodelijk vermoeiend kan ik je zeggen. Me onveilig voelen op de plek waar ik me geborgen, gekoesterd en vertrouwd had moeten voelen, heeft me veel gekost. Toen én nu nog. Het heeft ervoor gezorgd dat ik me permanent onveilig voel. Ik ben altijd op mijn hoede. Zelfs in mijn eigen huis, op de plek waar ik me thuis voel. En ook ’s nachts: ik slaap licht en onrustig, omdat ik altijd alert ben. Het is iets dat ik geen mens of dier toewens. Het is een voedingsbodem geweest waar ik mijn hele verdere leven last van heb.
Daarom ben ik zo blij met Sophie, mijn assistentiehond. Zij is de engel in mijn leven, mijn anker, mijn rots in de branding. Doordat zij 24 uur per dag bij mij is en over mij waakt, me aanvoelt en reageert, ben ik in staat een stuk van mijn stress los te laten. Het is haar aanwezigheid die ervoor zorgt dat ik mijn terugkomende ervaringen kan incasseren. Door Sophie voel ik me een stukje veiliger en kan ik tot rust komen. En dat, dat heeft weer een enorme impact op mijn gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk. Daar ben ik (haar) erg dankbaar voor.
Deel dit bericht
Categorieën
© Hello this is me
Bedankt voor je aanmelding.
Ik wens je veel leesplezier toe!
Hartelijke groet,
