P TSS: het is en blijft iets vaags voor mijn omgeving, merk ik. Ik kamp al jaren met de gevolgen van PTSS door traumatische dingen die in mijn jeugd en tienerjaren gebeurd zijn. De impact van PTSS is immens.
Hoewel mijn directe omgeving weet dat ik PTSS heb, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze niet écht begrijpen waar ik dagelijks mee te dealen heb. En dat begrijp ik ergens wel, want mijn handicap is niet zichtbaar. Als je mij ziet, zou je niet direct zeggen dat ik ergens last van heb. Op het oog ben ik een verzorgde vrouw, in de bloei van haar leven, bespraakt en zelfstandig. Wat er achter mijn gezicht schuilgaat, zie je niet.
En het ís ook lastig je voor te stellen hoe een ander dingen ervaart; om in te kunnen schatten hoe zijn systeem werkt. Want je vergelijkt het toch altijd met hoe je zelf dingen ervaart, hoe jij zou reageren in eenzelfde situatie; ieder mens heeft zijn eigen referentiekader. En een uniéke manier om dingen te verwerken. Dus kan ik mijn omgeving dit kwalijk nemen? Nee! Zij zijn niet bij de ervaringen geweest én zij zijn mij niet. Knaagt dit met enige regelmaat aan mij? Ja!
Ik vind het soms best moeilijk: het idee dat niemand goed begrijpt wat mijn ervaringen zijn geweest en wat de dagelijkse impact is, voor de rest van mijn leven! De stress die ik áltijd ervaar en wat dat doet met mijn geest en lichaam.
Natuurlijk, ik kan het uiten. En mensen luisteren ook wel, maar dat neemt mijn gevoel van eenzaamheid niet weg. Vaak voel ik me alleen; alleen in mijn verdriet, alleen in mijn ervaringen, alleen in mijn stress. Zelfs ikzelf kan soms niet eens te bevatten welke dagelijkse invloeden ik ervaar. Dus als ík het al moeilijk begrijp, hoe kan ik dan verwachten dat een ander het begrijpt?
Daarom doe ik een poging meer helderheid te geven wat voor impact PTSS in mijn leven heeft. Meer informatie over wat PTSS is kun je in dit bericht lezen.
Ik ben gediagnostiseerd met complexe, chronische PTSS, veroorzaakt doordat ik langdurig traumatische ervaringen gehad heb in mijn jeugd en tienerjaren. Dit betekent dat ik langdurig (in mijn geval al meer dan 25 jaar) last heb van de klachten en dat ze veroorzaakt zijn door een opeenstapeling van traumatische ervaringen. Je hebt meer kans om complexe PTSS te ontwikkelen als:
Er zijn verschillende traumatische gebeurtenissen die complexe, chronische PTSS kunnen veroorzaken, zoals:
In mijn geval was er onder andere sprake van een autoritaire, aan alcohol verslaafde vader met narcistische trekken, een broer die mij geestelijk en fysiek mishandeld heeft en een giftige gezinsdynamiek.
Als gevolg van de complexe, chronische PTSS ervaar ik permanent stress in mijn lichaam, welke zich in vele vormen uit. Zo slaap ik slecht en heb ik altijd pijn in mijn lichaam. Permanente moeheid is deel van mijn dagelijkse leven. Mijn darmen sputteren vaker wel dan niet tegen en delen van mijn lichaam (kaak, nek, schouders en rug) zijn chronisch verkrampt. Mijn hormoonsysteem staat onder druk, hetgeen zo’n beetje alle systemen in mijn lichaam in de war schopt. Daarnaast heb ik te maken met allerlei kleine ongemakken zoals chronisch tranende ogen en verstopte bijholtes, nagels die voortdurend afbreken, een gebit dat snel slijt (met als gevolg kronen, een brug, aangeplakte stukjes tand) en wonden die langzaam genezen. Allemaal signalen dat mijn lichaam het moeilijk heeft.
Naast de fysieke hinder is er ook een grote geestelijke belasting.
Zo ben ik zeer schrikachtig. Mensen lachen vaak wanneer ik om iets kleins buitenproportioneel schrik. Het ziet er misschien ook wel lachwekkend uit. Maar voor mij is het de hel. Wat ik dan voel en ervaar van binnen, kan ik maar lastig beschrijven. Ik krijg een enorme verkramping rond mijn hart en het voelt alsof ik in een vrije val van een wolkenkrabber afval. Ik voel letterlijk alle haartjes op mijn lijf trillen.
Ook ben ik 24/7 alert. Dit houdt in dat ik mijn omgeving voortdurend scan: altijd en overal! Ik zie details en dingen die anderen volledig ontgaan. Alles doe ik om maar in staat te zijn snel te handelen: te vluchten. Maar het gekke is dat mijn lichaam niet vlucht, als het er daadwerkelijk op aankomt. Mijn lichaam kiest voor de Freeze modus: ik blijf stilstaan en onderga. Hoe hard ik ook gewerkt heb om dit te veranderen: mijn lichaam en geest zijn weerbarstig. Ook nu, na 25 jaar en talloze hulptrajecten, kan ik er nog niet op vertrouwen dat ik wegren als er iets gebeurt. Ik merk nog steeds dat ik op stressmomenten in mijzelf keer, me terugtrek in mijn lichaam en de luiken dichtgaan.
Doordat mijn hersenen 24/7 actief zijn, heb ik nooit rust in mijn hoofd. Ik ben voortdurend aan het analyseren. Dit is dodelijk vermoeiend. Want niet alleen zorgt het voor overbelasting van mijn hersenen, het creëert ook een enorme chaos in mijn hoofd. Daarnaast zorgt het ervoor dat ik makkelijk prikkelbaar ben. En dat ik me maar zeer moeilijk kan concentreren. In mijn hoofd zijn altijd minstens 10 stuiterballen aan het rond stuiteren. Er zijn zoveel prikkels: ik begin bij A en eindig al gauw bij Z. En dat de hele dag door.
En dan heb ik het nog niet eens over alle momenten waarop ik dingen van vroeger herbeleef, mijn dagmerries zoals ik ze noem; veroorzaakt door reacties van mensen, beelden die ik zie, situaties waar ik in verkeer. Kortom alles wat me aan vroeger doet denken.
Ik noem de PTSS mijn onzichtbare belager. Niemand ziet hem, alleen ik. En hij is er voortdurend. Hij valt me aan op de meest onverwachte momenten en heeft een immense impact op mijn bestaan. Mijn verleden heeft me PTSS gegeven, voor het leven. En dat is zenuwslopend, uitputtend en vooral eenzaam.
Worstel jij ook met de gevolgen van PTSS, en wil je je ervaringen, al dan niet, anoniem met mij delen? Ik nodig je uit. Gedeelde smart is halve smart; en misschien maakt het de eenzaamheid wat minder eenzaam. Ik zie je reactie graag tegemoet.
Deel dit bericht
Categorieën
© Hello this is me
Bedankt voor je aanmelding.
Ik wens je veel leesplezier toe!
Hartelijke groet,
